TRAMOIAS POLÍTICAS GALEGAS II.

 PLAUSIBLE LEALDADE DE PALMOU A FRAGA. 

Del blog VERBO SUELTO, de Antonio José Parafita Fraga.

Todo home e toda nación, teñen o sagrado dereito e mesmo a obriga de preservar as súas señas de identidade e as diferencias, no nome do seu futuro e tamén do seu pasado. Polo demais, a lembranza do pasado é o modo máis axeitado de facer xusticia no presente. Tamén se adoita dicir que calquera tempo pasado foi mellor, pero iso non sempre é así, porque na realidade da vida este aserto non se cumpre con exactitude. En todo caso, o rigurosamente certo é que o tempo transcurrido pasa a engrosar o patrimonio da intrahistoria das persoas e dos pobos.     

Así pois, o autor deste artigo fai a salvedade de que se trata dunha reproducción dos avatares políticos e tremoias da cuarta lexislatura de Fraga Iribarne, coa pretensión de que os recordos daqueles feitos e dos persoeiros públicos e relevantes que os protagonizaron, servan para   manter viva unha boa parte da historia de Galicia e para que os lectores poidan rememoralos desde a súa propia óptica, se así o desexan.     

Como o relato ten que facerse en diferido, parece axeitado centra-lo e referi-lo ao transcorrido no ano 2005, momento en que XESÚS PALMOU estase a revelar coma o gran activo político que ten o PPdeG. E despois, aínda dicían algúns que non había no PPdeG quen estivese capacitado e tivera o tirón suficiente para dar continuidade aos proxectos do PP e as ideas de seu fundador, Fraga, ou axudar ao entonces Presidente da Xunta a empurrar do carro electoral para acadar e gañar, por mayoría, unha quinta lexislatura. ¡Vaia erro de apreciación política o que estaban a cometer os políticos da oposición en Galicia!.

Non se enteraban, porque cada vez que Palmou facía unhas declaracións, temblaban os cimentos da estructura político/partidista e organizativa no que atinxía as posibilidades de alternativa seria e real da oposición na Comunidade Autónoma galega. Asemade, cando Fraga Iribarne facía ofrecementos/ofertas de diálogo e pactos de solidariedade autonómica, tanto ao BNG coma ao PSdeG-PSOE, en relación ao cumprimento do Plan Galicia, os galegos outorgabanlle unhas ducias máis de votos a él, ao auténtico líder, e ao seu PP.

De tal xeito isto era así, que desde a esquerda nacionalista galega e tamén  desde o PSdeG-PSOE non poden senón exclamar: ¡qué lástima e qué pena que Baltar e Cuiña deixaran de insistir en quitar do medio da escea política pepera a Palmou, ou, polo menos, dalgún cargo de responsabilidade no PPdeG!, porque  o Secretario Xeral dos populares galegos, Xesús Palmou, era, sen dúbida, nese intre, o adversario político número un da esquerda en Galicia.

Pero, mesmo parecía que a xente do BNG e os dirixentes do PSdeG-PSOE, non querían decatarse desta realidade en términos de descubrir cal era e  dónde estaba a dificultade para poñer fora de combate político/electoral ao PP. Faltoulle visión política a oposición. Xa que ésta tiña que deixarse de perde-lo tempo cos ataques sistemáticos a Pérez Vareta e a López Veiga, porque, non eran precisamente estes os principáis adversarios políticos que tiña a esquerda en Galicia, sobre todo, o primeiro. Pois, Xesús Pérez Várela, para a esquerda desta Autonomía galega foi inofensivo.

Hai que preocuparse e ocuparse dos demais. Cuestión moi diferente era a  talla e a imaxe social, pública e política do Conselleiro de Pesca, López Veiga. Polo demais, o seu inequívoco alineamento e posicionamento cos prantexamentos do PPdeG, facíano acreedor dun importante patrimonio político.

Touriño e Quintana, naquel momento debían haber autoimpoñerse como tarefa de traballo político ler vinte veces o que dicía Palmou cada vez que abría a boca para facer declaracións e valoracións políticas, e tamén copiar corenta veces as propostas de colaboración que facía Fraga, de modo reiterdo, a oposición en Galicia, para que non olvidaran quenes debían ser os destinatarios da súa acción política nas distintas intervencións públicas nas que tiveran que participar. 

Os partidos da esquerda política desta Comunidade Autónoma galega, non  acababan de entender que os homes fortes no PPdeG eran Fraga e Palmou, e, por  conseguinte, con eles había que dialogar e negociar o que mellor conviñera os intereses da esquerda e as súas concepcións e estratexias para o desenvolvemento de Galicia, debendo ter unha especial precaución política en canto os acordos que se poideran formalizar para esixir o cumprimento do Plan Galicia e os que se propoñan en materia de infraestructuras, pois podía ocorrer que a rendabilidade política destes consensos fora a parar só ao PP.

Aínda que, desde a esquerda, non se debía perder de vista nin deixar de ter en conta que o destinatario dos beneficios sociais e públicos de tales alianzas e pactos sempre tería que ser básicamente a sociedade galega, induso antes cos partidos políticos e as súas políticas partidarias.
O caso era que, respeto a convocatoria das eleccións autonómicas, a oposición para poder ser unha verdadeira alternancia en Galicia, había  que vixiar as  actuacións políticas e as "compoñendas"da oposición co PP e  do PP coa oposidón, ou non é este Partido, o PPde G, a quen hai que vencer nas urnas desde a actual oposición?.
As enquisas feitas e publicadas en relación coas eleccións Autonómicas galegas, non eran máis cá iso, enquisas, nas que todo mundo ocultaba a verdade da súa opción política e mesmo da súa intencionalidade de voto. Polo que había que falar de erros de cálculo e tamén de erros sistemáticos nelas, motivo da pouca e relativa fiabilidade e credibilidade das enquisas, no que se refire a determinación da tendencia do voto cidadán.  

Aparte de que Fraga descubriu e desvelou o relativismo das mesmas, dalgunha, pola identificación e asodación dos seus autores e os posibles intereses políticos de Touriño. En definitiva, non reflicten a tendenda política dos votantes galegos. Tampouco, se debía olvidar, desde o punto de vista político/electoral, que no horizonte das eleccións autonómicas galegas, que xa preocupaban, estaba, ou podía estar, a garantía dunha maioría absoluta do PPdeG, a marxe dos pactos pre ou poselectorais,  que poideran facerse naquelas circunstancias entre BNG e o deG-PSOE.
En conclusión, os bos estrategas políticos da esquerda en Galicia non debían perde-las perspectivas electorais, dentro dos seus obxectivos partidarios, pero sin deixar de lado os intereses dos cidadáns galegos, xa que, en democracia, o pobo sempre pide contas nas urnas.

 Del blog VERBO SUELTO, de Antonio José Parafita Fraga.

 ANTÓN DE ALONSO, (xornal.com, 3 de febrero de 2005).

Publicado por Antonio José Parafita Fraga en 19:30

: verbosuelto.blogspot.com 

Etiquetas: TREMOIAS POLÍTICAS GALEGAS. PLAUSIBLE LEALDADE DE PALMOU A FRAGA.

 

QUEIXUMES DUN MORTO DIANTE DA MORTE.

 MACABRO E HILARANTE DIÁLOGO.   

Del blog VERBO SUELTO, de Antonio José Parafita Fraga.

Pola irrefutabilidade dos feitos experimentados, non me queda máis remedio que admitir que saíches coa túa, obrigándome a ir contigo contra a miña vontade, pero non che arrendo a ganancia porque non levas gran cousa. Agora ben, se me dis para que me queres con tanto interese aló, eu dígoche canto podes gañar e cal é o teu beneficio levándome. ¡Tamén fai falla ser caprichosa e non ter que facer!. Nin tan sequera tes en conta os dereitos fundamentais que me deu o Xefe, coma a liberdade, non, ti ó teu.

Chámame a atención a túa impasividade ante tantos alcumes e motes como recibes, que precisamente non son unha dedicatoria cariñosa senón máis ben un rexeito total a actividade que realizas e ao empeño que tes en montar a túa vida a conta da nosa morte. Non che inmutan nin che alteran. Non obstante, vouche lembrar algúns cos que es moteada, como: Parca, Parca cruel, Catrina, Pálida, Cierta, Impía, Chirripusca, Tiliga, Mocha, Pachona y Jedionda, por se tales alcumes e motes conseguen facerche un pouquiño máis humilde, e fan que trates aos mortais con bastante máis sentido humanitario co habitual.

Polo que vexo, a ti dáche igual todo, porque es unha entidade rara e indoente, e, ademais, porque para ti o negocio é o negocio. Por outra banda, e tendo en conta que non tes amigos nin amizades, tampouco podes experimentar o que senten aquí embaixo as persoas que cometen o viciado delito de “prevaricación e do cohecho”. Nin sabes o que é o "tráfico de influencias" nin a "malversación de fondos públicos". Así, o teu único patrimonio vai ser o do odio colectivo, acumulativo e sostido na infinidade do tempo.

Dunha vez por todas, tes que entender que iso é puro egoísmo, polo que  che aconsello que non te esquezas de que a avaricia pode romper o saco. Xa sei, xa, que tes a plena seguridade de que a corda sempre rompe polo sitio máis feble. Pero, non vaia ser que un día atopes a alguén que che pare os pés, dicíndoche abertamente que non che ten medo, e a ver que fas entón cos teus instrumentos de atemorizar, coma, por exemplo, a gadaña, ou a que se van adicar tódolos teus anxos -mensaxeiros ou embaixadores, tantos como tes ó teu servizo: corvos, pegas, coruxas, chingolos, mouchos e morcegos, calandrias, gatos negros, zorros, mulas, cucos, galiñas e galos, e algúns cans, xeralmente de palleiro ou palleiráns, que teñen a especial sensibilidade de percibir a túa inminente chegada aos sitios, e anunciala cos seus característicos ouveos.   

Mira, metendo medo, utilizando a forza e actuando por sorpresa é moi fácil levar a xente, pero tenta conseguilo pola vía do convencemento e a ver cantos van contigo. Puidera ocorrer que recibiras unha boa decepción, que tampouco che viña mal unha lección de humildade, para que enganarnos!. E xa non falemos do respecto ás ocupacións dos demais, porque aí é cando demostras a túa falla de solidariedade máis absoluta e de consideración para quen ten dereito a dispor de tempo para arranxar as súas cousas  con tempo.

Nese senso, é arrepiante observar a pouca sensibilidade que tes aos teus “clientes”, non avisándolles de antemán e coa mínima antelación, para poder prepara-las cousas que é necesario levar para tan longa viaxe, coa finalidade de estar entretido durante todo o percorrido. Amosas pouca corrección ao non dicirlles que é o máis esencial para o camiño, coa finalidade de non ter que depender sempre dos demais.

Tampouco é tanto pedir. As veces, mesmo parece que actúas con desgana e coma se foras unha novata nas tarefas que tés entre as mans e levas a cabo. Creo que é necesario, por respecto aos “viaxeiros” incondicionais, que procedas con moita máis profesionalidade, e, para iso, hai que prepararse a fondo, e non andar sempre a correr.

Asemade, non é exemplarizante, da-la impresión de que desconfías de que alguén se escaquee, porque iso desanima moito ao persoal. É necesario, pois, manifestar con feitos unha maior confianza na xente, ou senón, dime, cantos perdeches de levar polo feito de que che faltaran a cita que ti lle puxeches. Honestamente, entendo que non debes queixarte de ninguén, xa que o farías  sen razón, e, incluso, de vicio.

Pero atende ao que che di este mortal, non se pode andar polos eidos da morte con eses criterios tan estreitos, nin con eses fumes e aires, porque ao fin e o cabo sempre que ves por aquí os teus "nominados"nunca che fallan, e ti leva-la “barca a tope”, sobre todo, en pontes, fins de semanas, saídas e regresos de vacacións, e outros momentos especiais, ata o extremo de que se sabe que o barqueiro/remeiro Caronte está canso de tanto traballar sen os correspondentes días de descanso. Ou sexa, estamos no de sempre e no de moitos, na explotación dos que teñen ou tedes o poder.

A maiores, aínda hai que soportar e padecer os abusos e excesos en canto a pasar tanto, tanto, tanto tempo sen vir a dar unha volta a ve-los teus e tomar un tempo de asueto, así como para romper a insoportable monotonía da estadía aló, nesa outra dimensión, porque, ao menos, ti, Parca, ves, de vez en cando, dar unha volta por aquí para visita-la túa xente. Pero, nos, nada, sempre no mesmo sitio. E, a propósito de todo isto, permite que che diga que non abuses, porque o fenecido, denominado tamén o occiso, cando chega ao límite da súa tediosa inactividade empeza a preguntar cousas, ás que non sempre se lle vas poder dar unha resposta que o deixe mínimamente tranquilo e sosegado, sendo entón o momento da súa máxima perigosidade para a quietude do sistema que tes montado “da vida post mortem”.

 Xeralmente, o gran erro que se comete nesas latitudes do “averno”, é pensar que a alma non se cansa, e claro, de aí veñen ou proveñen as cerrazóns históricas con relación ao tempo “libre”, chegando incluso a intentar resolve-los conflitos tratando de convencer aos “revoltosos” de que o tempo non existe para eles, a ver se así acougaban. E polo de agora, vai habendo paz e boa disposición en canto a que cadaquén se “descompoña” só cando lle toque ou corresponda, pero, ¡coidado!, porque nese teu sistema tamén pode haber cambios inesperados. 

Por último, non me quero esquecer de lembrarche que os problemas dos vicios estanse a arranxar, xa que case que todos teñen os mesmos, pero resulta que a Parca, cando ven a esta orilla, encontra tempo para perdelo como queira e con quen queira, e ela, precisamente, adoita empregalo en liarse con Caronte. Mentres tanto, os de dentro do “averno”, só lles queda lamentarse por non haber usado-aproveitado- o tempo que tiveron a súa disposición aquí, para vivi-los vicios, pois a realidade é que alí fáltalle a infraestructura para facelo. Bueno, despois de todo, ésta é lei da morte, e ti es o xurisconsulto e intérprete da mesma.

Con todo, non quero entrar na eternidade sen dicirche que me amola moito observa-la túa parsimoniosa pasividade e indiferencia ante a problemática dos que xa pasamos á situación de fenecidos ou dos que estamos nas listas de espera do teu noxento negociado. A túa tranquilidade, mesmo semella falta de preocupación ou despreocupación polos  “clientes”, coma se eles non foran os que, coa súa morte, che resolven a ti a vida .  

 E, por Dios, evita dar esa pésima sensación de que estás pletórica de satisfacción cada vez que enches a barca. Habería que preguntarlle ao barqueiro/remeiro de Hades, Caronte, se tanto traballo lle produce ledicia ou, pola contra, aburrimento e tedio, por estar a facer sempre a mesma tarefa, ir e vir “remando” pola lagoa de Estigia, sen tempo para o mínimo lecer.

Del blog VERBO SUELTO, de Antonio José Parafita Fraga, escritor y comentarista de temas sociales y políticos. 

QUEIXUMES DUN MORTO DIANTE DA MORTE.

MACABRO E HILARANTE DIÁLOGO.

Del blog VERBO SUELTO, de Antonio José Parafita Fraga.

Pola irrefutabilidade dos feitos experimentados, non me queda máis remedio que admitir que saíches coa túa, obrigándome a ir contigo contra a miña vontade, pero non che arrendo a ganancia porque non levas gran cousa. Agora ben, se me dis para que me queres con tanto interese aló, eu dígoche canto podes gañar e cal é o teu beneficio levándome. ¡Tamén fai falla ser caprichosa e non ter que facer!. Nin tan sequera tes en conta os dereitos fundamentais que  deume o Xefe, coma a liberdade, non, ti ó teu.

Chámame a atención a túa impasividade ante tantos alcumes e motes como recibes, que precisamente non son unha dedicatoria cariñosa senón máis ben un rexeito total a actividade que realizas e ao empeño que tes en montar a túa vida a conta da nosa morte. Non che inmutan nin che alteran. Non obstante, vouche lembrar algúns cos que es moteada, como: Parca, Parca cruel, Catrina, Pálida, Cierta, Impía, Chirripusca, Tiliga, Mocha, Pachona y Jedionda, por se tales alcumes e motes conseguen facerche un pouquiño máis humilde e fan que trates aos mortais con bastante máis sentido humanitario co habitual.

 

Polo que vexo, a ti dáche igual todo, porque es unha entidade rara e indolente, e, ademais, porque para ti o negocio é o negocio. Por outra banda, e tendo en conta que non tes amigos nin amizades, tampouco podes experimentar o que senten aquí embaixo as persoas que cometen o viciado delito de “prevaricación e do cohecho”. Nin sabes o que é o "tráfico de influencias" nin a "malversación de fondos públicos". Así, o teu único patrimonio vai ser o do odio colectivo, acumulativo e sostido na infinidade do tempo.

 Dunha vez por todas, tes que entender que iso é puro egoísmo, polo que  che aconsello que non te esquezas de que a avaricia pode romper o saco. Xa sei, xa, que tes a plena seguridade de que a corda sempre rompe polo sitio máis feble. Pero, non vaia ser que un día atopes a alguén que che pare os pés, dicíndoche abertamente que non che ten medo, e a ver que fas entón cos teus instrumentos de atemorizar, coma, por exemplo, a gadaña, ou a que se van adicar tódolos teus anxos -mensaxeiros ou embaixadores, tantos como tes ó teu servizo: corvos, pegas, coruxas, chingolos, mouchos e morcegos, calandrias, gatos negros, zorros, mulas, cucos, galiñas e galos, e algúns cans, xeralmente de palleiros, que teñen a especial sensibilidade de percibir a túa inminente chegada aos sitios, e anunciala cos seus característicos ouveos.   

 Mira, metendo medo, utilizando a forza e actuando por sorpresa é moi fácil levar a xente, pero tenta conseguilo pola vía do convencemento e a ver cantos van contigo. Puidera ocorrer que recibiras unha boa decepción, que tampouco che viña mal unha lección de humildade, para que enganarnos!. E xa non falemos do respecto ás ocupacións dos demais, porque aí é cando demostras a túa falla de solidariedade máis absoluta e de consideración para quen ten dereito a dispor de tempo para arranxar as súas cousas  con tempo.

 Nese senso, é arrepiante observar a pouca sensibilidade que tes aos teus “clientes”, non avisándolles de antemán e coa mínima antelación, para poder prepara-las cousas que é necesario levar para tan longa viaxe, coa finalidade de estar entretido durante todo o percorrido. Amosas pouca corrección ao non dicirlles que é o máis esencial para o camiño, coa finalidade de non ter que depender sempre dos compañeiros do camiño. 
 

 Tampouco é tanto pedir. As veces, mesmo parece que actúas con desgana e coma se foras unha novata nas tarefas que tés entre as mans e levas a cabo. Creo que é necesario, por respecto aos “viaxeiros” incondicionais, que procedas con moita máis profesionalidade, e, para iso, hai que prepararse a fondo, e non andar sempre a correr.

Asemade, non é exemplarizante, da-la impresión de que desconfías de que alguén se escaquee, porque iso desanima moito ao persoal. É necesario, pois, manifestar con feitos unha maior confianza na xente, ou senón, dime, cantos perdeches de levar polo feito de que che faltaran a cita que ti lle puxeches. Honestamente, entendo que non debes queixarte de ninguén, xa que o farías  sen razón, e, incluso, de vicio.

Pero atende ao que che di este mortal, non se pode andar polos eidos da morte con eses criterios tan estreitos, nin con eses fumes e aires, porque ao fin e o cabo sempre que ves por aquí os teus "nominados"nunca che fallan, e ti leva-la “barca a tope”, sobre todo, en pontes, fins de semanas, saídas e regresos de vacacións, e outros momentos especiais, ata o extremo de que se sabe que o barqueiro/remeiro Caronte está canso de tanto traballar sen os correspondentes días de descanso. Ou sexa, estamos no de sempre e no de moitos, na explotación dos que teñen ou tedes o poder.

A maiores, aínda hai que soportar e padecer os abusos e excesos en canto a pasar tanto, tanto, tanto tempo sen vir a dar unha volta a ve-los teus e tomar un tempo de asueto, así como para romper a insoportable monotonía da estadía aló, nesa outra dimensión, porque, ao menos, ti, Parca, ves, de vez en cando, dar unha volta por aquí para visita-la túa xente. Pero, nos, nada, sempre no mesmo sitio. E, a propósito de todo isto, permite que che diga que non abuses, porque o fenecido, denominado tamén o occiso, cando chega ao límite da súa tediosa inactividade empeza a preguntar cousas, ás que non sempre se lle vas poder dar unha resposta que o deixe mínimamente tranquilo e sosegado, sendo entón o momento da súa máxima perigosidade para a quietude do sistema que tes montado “da vida post mortem”.

Xeralmente, o gran erro que se comete nesas latitudes do “averno”, é pensar que a alma non se cansa, e claro, de aí veñen ou proveñen as cerrazóns históricas con relación ao tempo “libre”, chegando incluso a intentar resolve-los conflitos tratando de convencer aos “revoltosos” de que o tempo non existe para eles, a ver se así acougaban. E polo de agora, vai habendo paz e boa disposición en canto a que cadaquén se “descompoña” só cando lle toque ou corresponda, pero, ¡coidado!, porque nese teu sistema tamén pode haber cambios inesperados. 

Por último, non me quero esquecer de lembrarche que os problemas dos vicios estanse a arranxar, xa que case que todos teñen os mesmos, pero resulta que a Parca, cando ven a esta orilla, encontra tempo para perdelo como queira e con quen queira, e ela, precisamente, adoita empregalo en liarse con Caronte. Mentres tanto, os de dentro do “averno”, só lles queda lamentarse por non haber usado-aproveitado- o tempo que tiveron a súa disposición aquí, para vivi-los vicios, pois a realidade é que alí fáltalle a infraestructura para facelo. Bueno, despois de todo, ésta é lei da morte, e ti es o xurisconsulto e intérprete da mesma.

Con todo, non quero entrar na eternidade sen dicirche que me amola moito observa-la túa parsimoniosa pasividade e indiferencia ante a problemática dos que xa pasamos á situación de fenecidos ou dos que estamos nas listas de espera do teu noxento negociado. A túa tranquilidade, mesmo semella falta de preocupación ou despreocupación polos “clientes”, coma se eles non foran os que, coa súa morte, che resolven a ti a vida .  

E, por Dios, evita dar esa pésima sensación de que estás pletórica de satisfacción cada vez que enches a barca. Habería que preguntarlle ao barqueiro/remeiro de Hades, Caronte, se tanto traballo lle produce ledicia ou, pola contra, aburrimento e tedio, por estar a facer sempre a mesma tarefa, ir e vir “remando” pola lagoa de Estigia, sen tempo para o mínimo lecer.

Del blog VERBO SUELTO, de Antonio José Parafita Fraga, escritor y comentarista de temas sociales y políticos. 

 

EL LENGUAJE DE LOS SIGNOS Y DE LOS GESTOS.
EL NIÑO Y LOS MOTIVOS DEL LLORO O LLANTO.

Del blog VERBO SUELTO, de Antonio José Parafita Fraga.

El llanto o lloro de un niño, suele interpretarse partiendo de la relación entre sus gestos y los supuestos motivos de sus tiernas lágrimas y desconsolados sollozos. Así, tenemos que cuando un niño llora con los ojos cerrados, es porque siente dolor, a saber, llora porque le duele algo o llora de dolor. Hay que tener en cuenta que a esa edad su umbral del dolor es muy bajo.

Mientras que cuando lo hace con los ojos abiertos, el ceño fruncido y poniendo cara de enfadado es porque tiene miedo o porque algo inesperado ha producido sobresalto y susto a la frágil y vulnerable criatura, por lo que el lloro se convierte en un modo de pedir ayuda y protección.

Pero el miedo puede tener también causa en la oscuridad o en el susto recibido por un impactante ruido que le produce temor y hasta pánico. Por lo demás, debe de tenerse en cuenta que el niño no tiene todavía capacidad de identificar, asociar o discernir entre lo que le resulta familiar y lo que le causa extrañeza. Tampoco es capaz de controlar los sobresaltos y las fuertes impresiones nerviosas desencadenadas como consecuencia.

A tales estímulos, responde llorando, que es la natural y especial manera que tiene el "retoño" de expresar su impotencia, y de demandar auxilio. El llanto es la expresión exteriorizada, no racionalizada, del instinto de conservación del tierno y delicado infante. Constituye su particular grito de ¡socorro! ante la fuerte y desconcertante sacudida nerviosa y emocional.

Como queda apuntado, la pequeña criatura responde a los estímulos exteriores más por instinto y reflejos que por la vía de la racionalización de las causas de sus sobresaltos. No piensa ni establece una relación causa-efecto. Al respecto, es obvio deducir o colegir que el niño que es incapaz de relativizar el ruido y de medir o calibrar sus consecuencias.

No obstante, debe resaltarse que aparte de los motivos anteriormente mencionados, el niño llora cuando tiene hambre o cuando no siente la proximidad física y el calor afectivo de la madre. Especialmente de la madre. Cabe preguntarse si esto mismo ocurre con el progenitor padre, porque si la respuesta fuese negativa, podrían confirmarse las siguientes cuestiones:

A) Que el padre cuenta menos que la madre; B) Que resulta razonable y comprensible la teoría de quienes sostienen o sostenemos que durante el tiempo de gestación y de vida intrauterina se conforman las estructuras básicas del carácter y el temperamento del niño, por esa unión intrínseca con la madre a través del cordón umbilical y la interactiva comunicación afectiva; C) Que mediante las actuales técnicas biológicas y científicas que facilitan la reproducción asistida, se puede lograr la fecundación/concepción sin la participación directa de un varón/progenitor.

En todo caso, no debe olvidarse que la carga genética que contienen los gametos, masculino y femenino, son necesarios e imprescindibles para que nazca una vida humana, pero no son los únicos elementos en los que se fundamentan las bases de la peculiaridad o forma de ser singular de la criatura, así como de los rasgos físicos y síquicos que le distinguen, singularizan y caracterizan.

A día de hoy, se puede hablar con cierta propiedad científica de la prescindibilidad directa del progenitor padre en el proceso de la concepción de un niño, pero no así y con la misma rotundidad en la fase de su desarrollo y maduración, frente a la imprencindibilidad directa de la madre, por ser ella, en buena lógica natural, su verdadera progenitora. Estas formulaciones están hechas básicamente desde el punto de vista biológico.

Conviene no olvidar que la semilla para que germine, no basta con sembrarla o esparcirla en cualquier espacio, sino que es menester hacerlo en campo o terreno adecuado y luego regarla de manera conveniente y de modo muy cuidadoso. Todavía queda mucho camino que recorrer y campos que cubrir desde el punto de vista informativo, en cuanto a la preparación de los progenitores, en especial la de la madre, para un posterior ejercicio responsable en sus relaciones con la prole engendrada.

Tanto la futura madre como el padre, debieran de tener una información básica y un considerable grado de conocimiento con respecto a  los cambios  que se van a operar biofisiológicamente en el organismo de la progenitora, y ambos deben de tener suficiente información sobre cuestiones y/o aspectos, relacionados con el acto procreador, con la prematuridad y la maternidad.  Y todo ello, en aras de una óptima contribución al desarrollo armónico de las criaturas engendradas o procreadas.

Hay que poner de manifiesto que el lugar idóneo, determinado y establecido por la propia biología para sembrar la semilla de la vida humana, es el útero de una mujer y no la probeta de un laboratorio, aunque pueda ser en ella, en la probeta, donde se pueda producir la unión y la fecundación o singamia de los gametos. Pero el óvulo-huevo- fecundado o cigoto-mórula- resultante tiene que ser implantado en un útero debidamente preparado para recibirlo y que esté en condiciones fisiológicas de propiciar la anidación y el posterior desarrollo armónico del embrión.

Se ha hecho un breve recorrido analítico/reflexivo por los misteriosos vericuetos de la biología de los mamíferos, con especial referencia y mención a los homínidos o primates y a una de sus especies que, a través de la evolución, en la que interviene el Creador, se convirtió en el ser humano. Éstas, son algunas pinceladas del cuadro en el que aparece reflejado el esoterismo y la complejidad de la vida del ser humano, de nuestras propias vidas.

Del blog VERBO SUELTO, de Antonio José Parafita Fraga, escritor y comentarista de temas sociales y políticos, como columnista en Periodista Digital. Blog: verbosuelto.blogspot.com

EL LENGUAJE DE LOS SIGNOS Y DE LOS GESTOS. EL NIÑO Y LOS MOTIVOS DEL LLORO O LLANTO.  

Blog de Antonio José Parafita Fraga: verbosuelto.blogspot.com

 

REFLEXIONES INSUSTANCIALES.

 Del blog VERBO SUELTO, de Antonio José Parafita Fraga.

  

martes, 5 de noviembre de 2013

EL COTIDIANO DISCURRIR DE LA VIDA DEL AUTOR.

RASGOS Y PINCELADAS DEL PENSAMIENTO DE A.J.PARAFITA FRAGA.

REFLEXIONES INSUSTANCIALES.

 Pienso, reflexiono, escribo y me dedico a vivir la vida conviviendo pacíficamente con las personas de los entornos que me son propios. Procuro invertir el tiempo, sustancia de la vida, en cosas que dignifiquen y enriquezcan a uno mismo y a aquellos que, desde la reciprocidad, comparten la vida conmigo.

Nada empobrece más a los hombres que el egoísmo, la soberbia y la ambición desmesurada. Pensar para intentar descubrir y conocer el misterio de nuestra laberíntica existencia, constituye una de las actividades intelectivas y cognoscitivas más nobles del ser humano, a la vez que impronta significativa de su condición.

Pero, con ser importante la capacidad de raciocinio en el hombre, lo que realmente le distingue y caracteriza con respecto a los otros mamíferos, no es su facultad de pensar y de extraer conclusiones lógicas, sino la capacidad sintáctica de unir o juntar palabras que tengan coherencia al pronunciarlas.

En definitiva, es el dominio de la sintaxis la nota distintiva más importante y diferencial entre los seres humanos hominizados y los seres humanos que no pasaron por el proceso de hominización. Hay que tener presente que si nos atenemos a la etimología latina de la palabra, humano es todo lo vive sobre la superficie de la tierra, por ella pulula y en ella  habita.

 Quien no se sumerja en las simas de su intelecto para reflexionar sobre las diversas dimensiones de la esencia y existencia de su ser, no podrá llegar a conocerse tal y como es en realidad. Pensar, meditar y extraer conclusiones vienen a ser las expresiones supremas del hombre desarrollado a través del proceso de inmersión cultural y también el modo especial que tiene el hombre de trascenderse.

En consecuencia, quien no piense y reflexione estará limitado a la hora de hacer autocrítica de sus propias actuaciones, al tiempo que tendrá notables dificultades para realizar análisis críticos y emitir juicios valorativos, mínimamente objetivos, sobre determinadas actitudes y comportamientos de los demás.

Continuará.

 Del blog VERBO SUELTO, de Antonio José Parafita Fraga, es escritor y comentarista de temas sociales y políticos, como columnista en Periodista Digital. Blog: verbosuelto.blogspot.com

QUEIXUMES DUN MORTO DIANTE DA MORTE.

MACABRO E HILARANTE DIÁLOGO.

Del blog de Antonio José Parafita Fraga.

Pola irrefutabilidade dos feitos experimentados, non me queda máis remedio que admitir que saíches coa túa, obrigándome a ir contigo contra a miña vontade, pero non che arrendo a ganancia porque non levas gran cousa. Agora ben, se me dis para qué me queres con tanto interés aló, eu dígoche cánto podes gañar é cál é o teu beneficio levándome. ¡Tamén fai falla ser caprichosa e non ter qué facer!. Nin tan siquera tes en conta os dereitos fundamentais que me dou o Xefe, coma a liberdade, non, ti o teu.

 Chámame a atención a túa impasividade ante tantos alcumes e motes como recibes, que precisamente non son unha dedicatoria cariñosa senón máis ben un rechazo total a activiade que realizas e o empeño que tes en montar a túa vida a conta da nosa morte. Vouche lembrar algúns deles, por se che poden axudar a ter un pouco máis de acougo e tranquilidade: Parca cruel, Catrina, Pálida, Cierta, Impía, Chirripusca, Tiliga, Mocha, Pachona y Jedionda. E, polo que vexo, a ti dáche  igual, porque para ti o negocio é negocio, e ademáis non tes amigos.

Dunha vez por todas, tes que entender que iso é puro egoísmo, polo que  che aconsello que non te olvides de que a avaricia pode romper o saco. Xa sei, xa, que tes a plena seguridade de que a corda sempre rompe polo sitio máis feble. Pero, non vaia ser que un día encontres con alguén que che pare os pes, dicíndoche abertamente que non che ten medo, e a ver qué fas entón cós teus instrumentos de atemorizar, coma, por exemplo, a gadaña, ou a qué se van adicar todolos teus anxos-mensaxeiros ou embaixadores, tantos como tes ó teu servizo: corvos, pegas, coruxas, chingolos, murciélagos, calandrias, gatos negros, zorros, mulas, cucos, galiñas e galos, e algúns cans, xeralmente palleiráns, que teñen a especial sensibilidade de percibir a túa inminente chegada aos sitios, e anunciala cos seus característicos ouveos ou aullidos.   

Mira, metendo medo, utilizando a forza e actuando por sorpresa é moi fácil levar a xente, pero tenta conseguilo pola vía do convencemento e a ver cántos van contigo. Poidera ocorrer que recibiras unha boa decepción, que tampouco che viña mal unha lección de humildade, para qué enganarnos. E xa non falemos do respecto ás ocupacións dós demáis, porque ahí é cando demostras a túa falla de solidariedade máis absoluta e de consideración hacia quen ten dereito a dispor de tempo para arreglar as súas cousas  con tempo.

Nese senso, é arrepiante observar a pouca sensibilidade que tes hacia os teus “clientes”, non avisándolles de antemán e coa mínima antelación, para poder prepara-las cousas que é necesario levar para tan longa viaxe, coa finalidade de estar entretido durante todo o percorrido. Pero menos correcto é todavía non dicirlles qué é o máis esencial para non ter que depender sempre dós demáis. Tampouco é tanto pedir. A veces, mesmo parece que actúas con desgana e coma se foras unha novata nas tarefas que tés entremáns e levas a cabo. Creo que é necesario, por respecto aos “viaxeiros” incondicionais, que procedas con moita máis profesionalidade, e, para iso, hai que prepararse a fondo, e non andar sempre a correr.

Asemade, non é exemplarizante da-la impresión de que desconfías de que alguén se escaquee, porque iso desanima moito ao personal. É necesario, pois, manifestar con feitos unha mayor confianza na xente, ou senón, díme, cántos perdeches de levar polo feito de que che faltaran a cita que ti lle puxeches. Honestamente, entendo que non debes queixarte de ninguén, xa que o farías  sin razón, e, incluso, de vicio.

Pero atende ben ao que che di este mortal, non se pode andar polos eidos da morte con eses criterios tan estreitos, porque o fin e o cabo sempre levas a “barca a tope”, sobre todo, en pontes, fins de semanas, saídas e regresos de vacacións, e outros momentos especiais, ata o extremo de que se sabe que o remeiro Caronte está canso de tanto traballar sen os correspondentes días de  descanso. Ou sexa que estamos no de sempre e no de moitos,  a explotación dós que teñen ou tedes o poder.

A maiores, aínda hai que soportar e padecer os abusos e excesos en canto a pasar tanto, tanto, tanto, tantísimo tempo sen vir a dar unha volta a ve-los teus e tomar un tempo de asueto, así como para romper a insoportable monotonía daló, porque, polo menos ti, Parca, ves de vez en cando a ve-la túa xente. E a propósito, permite que che diga que non abuses, porque  o fenecido, coñecido tamén polo nome de occiso, cando chega ao límite da súa “inactividade” empeza a preguntar cousas ás que non sempre se lle pode respostar para que quede tranquilo, sendo entón o momento da súa máxima perigosidade para a quietude do sistema “da vida” post mortem.

Xeralmente, o gran erro que se comete nesas latitudes do “averno”, é pensar que a alma non se cansa, e claro, de ahí veñen ou proveñen as cerrazóns históricas con relación ao tempo “libre”, chegando incluso a intentar resolve-los conflictos tratando de convencer aos “revoltosos” de que o tempo non existía para eles, a ver si así se tranquilizaban. E polo de agora, vai habendo paz e boa disposición en canto a que cadaquén se “descompoña” só cando lle toque ou corresponda.

Por último, non me quero esquecer de lembrarlle que os problemas dos vicios estánse a solventar, porque case que todos  teñen os mesmos, pero resulta que a Parca, cando ven a esta orilla, encontrase con que hai tempo para perde-lo e ela empleao precisamente en liarse con Caronte. Mentras tanto, os de dentro do “averno”, só lles queda sentir non haber empleado o tempo que se lles dou aquí para vivi-los vicios, porque alí fáltalle a infraestructura para face-lo. Bueno, despois de todo, ista é lei da morte, e ti eres o seu xurisconsulto e intérprete.

Con todo, non quero entrar na eternidade sen dicirlle que me amola moito observar a súa parsimoniosa pasividade e indiferencia ante os problemas dos que xa pasamos a situación de fenecidos e cós de aqueles que estamos nás listas de espera do teu “noxento negociado”. A túa tranquilidade semella falta de preocupación polos  “clientes”.

E, por Dios, perdón por nomear ao meu Xefe, evita dar esa pésima sensación de que estás pletórica de satisfacción cada vez que enches a barca. Habría que preguntarlle ao barqueiro de Hades, Caronte, se tanto traballo lle produce ledicia ou, pola contra, agobio, por estar a facer sempre o mesma tarefa, de ir e vir “remando” pola laguna de Estigia, sen tempo para o mínimo lecer.

Del blog VERBO SUELTO de Antonio José Parafita Fraga, escritor y comentarista de temas sociales y políticos.